Het samenstellen van een puur instrumentaal verhaal over een bipolaire stoornis is een grote uitdaging. Het extreme scala aan gevoelens opent echter veel mogelijkheden, wat je kan horen in The Ups And Downs Project.

Het verhaal begint met het opbouwen van spanning. De Ouverture bevat een aantal thema's die later in verschillende versies aan bod komen. De hoofdpersoon en zijn omgeving worden geconfronteerd met de feiten en de chaos die ze veroorzaken.

Er is veel verdriet, en het besef dat alle betrokkenen met die gevoelens te maken hebben (In Low Spirits). Er zijn ook momenten van rust en voldoening (At Ease), maar soms keert de angst heel plotseling terug (Fear). Rustmomenten evolueren meestal naar een gevoel van ik-kan-de-wereld aan (Let's Have Some Fun).

Het hoofdthema van het verhaal wordt dan in een andere versie gespeeld (Breathing Space) en geeft een gevoel van berusting. Dat is ook een kans om de hoofdpersoon te vragen waarom er geen communicatie mogelijk is (Why Don't You Listen).

Er is echter wel communicatie mogelijk met de psychiater (Good Advice), soms met duidelijke frustratie en woede. De volgende thema's laten de stemmingswisselingen zien (Let's Have Some Fun, In Low Spirits, Chaos), die soms resulteren in een zeer ernstige vorm van lethargie, waar communicatie bijna onmogelijk is, en waar diepe droefheid overheerst (Silence).

In We Can Talk About It wordt de toon wat luchtiger, in een gesprek tussen de hoofdpersoon, zijn vriendin, zijn beste vriend en op het einde de psychiater.

Na een laatste uitbarsting van paniek (Panic), wordt het hoofdthema terug opgebouwd tot een climax.

Berusting en acceptatie, het leven gaat door (Moving On).